Eg fortel meg sjølv

Eg har titta meg litt rundt i den virtuelle verda. Det slår meg at ein blogg kan vere om nesten kva nesten som helst. Marsvinentusiastane legg ut bilete av marsvina sine, og skriv om små og store hendingar frå dagleglivet. Personleg har eg meir sans for høner, huskier og hestar – mest fordi høna legg egg, huskien dreg sledar og hesten, ja, han kan eg til dømes ri på. Eg har ikkje lest så mykje om dei på nettet.

Då eg var ung, hende det at eg rabla ned noko i ei dagbok. Eg skreiv berre når kjærleiken gjekk meg i mot, men det vart nokre sider av det òg. Den litterære kvaliteten gjer at desse skriveria ikkje egnar seg for allmenta. Eg hugsar ein gong eg skreiv noko i denne boka som ikkje var meint for meg sjølv. Eg var sånn halvvegs i lag med ein fyr, men vi snakka ikkje så godt i lag. Vi var på telttur. Då fann eg ut at eg kunne skrive dei innarste tankane mine i dagboka. Etterpå la eg boka ”tilfeldig” frå meg, halvvegs oppslått, og sa i ei lett tone ”eg berre går meg ein tur, eg”. Vel tilbake i teltet var alt ved det gamle, og det var kanskje like greitt. Eg spurde aldri om han las det som stod der. Om han hadde lese det, ville eg ikkje hatt han heller. For kven kan stole på ein som les andre sine dagbøker?

Vi gjekk kvar vår veg etter denne turen. Den beste løysinga. Og dagboka? Eg las ho mange år etter. Då såg eg at eg hadde konstruert ei historie. Ho var ikkje heilt usann, men var ikkje sann heller. Det var ei historie skrive for ein annan.

Eg kom til å tenkje på denne hendinga då eg søkte etter dagbøker på nettet. Eg ville altså finne ut noko om korleis det private vert formidla i det offentlege rom. Det var greitt å sjå nokre marsvin. Men så fann eg ei tenåringsjente som hadde filma seg sjølv gjennom ein heil dag (klipt ned til nokre minuttar). I eit påfallande barnsleg tonefall pratar ho om korleis ho sit på nettet og spelar spel, om pc-en som krasjar og om risgrauten som ho et. Eg vonar at ho i beste fall freistar å vere ironisk. Men ironi er farleg. Eg maktar i alle høve ikkje å sjå noko anna enn ei gustenbleik jente som blottlegg si einsemd for heile verda. I retur får ho kommentarar og parodiar på seg sjølv, laga av ungdommar . Det er så eg ønskjer meg ein storebror til denne jenta, ein som tek vare på ho og ber ho leggje dagboka under hovudputa i staden. Ein som tek ho i hånda og seier ”kom, så tek vi oss ein tur ut i sola”.